Burn Out

Ik neem een grote hap lucht en houdt mijn adem in.
Mijn borstkast omhoog, ogen dicht.
Er weet een beetje lucht te ontsnappen, ik ben weer terug bij het begin.
Met een enorme kracht doof ik met mijn adem het kaarslicht.

Het is donker in de ruimte waarin ik zit.
Met een simpele handbeweging kan ik het lichtknopje indrukken maar het lukt mij niet.
In mijn hoofd ben ik bezig met een dollemansrit.
Het gaspedaal van de auto is defect en ik ben de enige die het niet ziet.

De auto is het verlengstuk van mijn wie ik ben.
Stoplichten worden genegeerd, die bak van mij heeft altijd voorrang.
Kilometers op de teller, langs de mooiste plekken zonder dat ik ze verken.
Even stoppen op pauze te nemen was nooit van belang.

Het gaspedaal kapot, het onderhoudt van de auto daar heb ik nooit naar gekeken.
Ik ziet een grote rots op mij af komen en krijg voor het eerst het besef van mijn omgeving.
In een poging de deur open te gooien merk ik dat ook deze door slecht onderhoudt is bezweken.
Met mijn handen voor mijn ogen weet ik dat ik mijzelf over moet geven

Met een doffe klap raakt mijn auto de rots.
Ik weet mezelf uit de auto te bevrijden en kijk om me heen.
Kapot, stuk, alles wat veilig voor mij was, mijn trots.
Zonde mijn auto ben ik gewoon, naakt en alleen.

Ik schaam mij en hoop niet dat iemand mij ziet staan.
Op deze vlakte kan ik nergens schuilen voor alles wat gaat komen.
Zonder die vrolijke, snelle, gekke auto willen mensen vast niet meer met mij omgaan.
Mijn identiteit is van mij afgenomen.

Naakt begin ik te lopen, niet wetende waarheen.
Mijn lichaam is alles wat ik heb om te kunnen bestaan.
Ik probeer bevriend te raken met haar, samen slepen we elkaar erdoorheen.
Terwijl wij gek en vrolijk samen bij een nieuwe plek aankomen, druk ik automatisch het lichtknopje aan.